Ты ляжыш неакрытая,
Бессаромна-прынадная.
Мне чужая і ўсё-ж такі родная, -
Бо нагадваеш Случчыну.
...Вось іду я шашою-дарогаю.
I за ўзгоркамі поле шырокае,
Поле чыстае, урачыстае.
Пасяродку стаіць хутарок.
Там спатканьне з Марыляю.
Потым сьцежка вядзе нас у гай,
У лагчыну, дзе сьпелыя ягады,
Дзе на сонцы суніцы салодкія...
Раптам мары мае абрываюцца.
Чую мову чужую, нязвыклую.
Лернік-вечар у сьветлым пакойчыку
Зь іншай песьняй, з эротавым кленчаньнем...
Ты ляжыш неакрытая,
Бессаромна-прынадная...
|
|
